بررسی تاثیر سالیراسیب (مهار کننده مسیرRas ) بر فیبروز ریوی در مدل موشی بلئومایسین
خلاصه ضرورت اجرای طرح
سیستمیک اسکلروزیس (SSc) یک بیماری خودایمنی است که علت آن بصورت کامل مشخص نیست. این بیماری به عنوان یک اختلال بافت همبند شناخته می شود و مرگ و میر و یا عوارض بسیار شدیدی را به کسانی که به این بیماری دچار می شوند، وارد می کند. ضایعه فیبروتیک زودرس ترین تظاهر بیماری می باشد. این ضایعه با نفوذ واضح سلول‌های ایمنی مشتق از مغز استخوان شامل سلول‌های TCD4+، مونوسیت‌ها/ماکروفاژها، سلول‌های B فعال، سلول‌های دندریتیک پلاسماسیتوئید (pDCs) و ماست سل‌ها همراه است. فیبروز که به عنوان یک پیامد پاتولوژیک بهبود طبیعی زخم و علامت اصلی SScتعریف می شود، یک اصطلاح کلی است که تشکیل بیش از حد بافت اسکار یا ضخیم شده با ماتریکس خارج سلولی بیش از حد در پاسخ به آسیب بافتی، التهاب یا به عنوان بخشی از یک فرآیند خاص به نام فیبروژنز را توصیف می کند که در آن فیبروبلاست ها یا میوفیبروبلاست های فعال شده ماتریکس خارج سلولی بیش از حد تولید می کنند. یکی از مدل های حیوانی پرکاربرد این بیماری مدلی است که در آن با استفاده از تزریق داخل تراشه بلئومایسین، فیبروز ریوی در موش ایجاد می شود که با تظاهرات بالینی بسیار گوناگون چند سیستمی خود شناخته می شود. فاکتور های رشد مهم دخیل در فیبروز ریوی اعم از PDGF، FGF وCTGF فعال کننده های قوی مسیر Ras/ERK می باشند. این مسیر سیگنالینگ بعنوان یکی از مهم‌‌‌ترین مسیرها در ایجاد فیبروز شناخته می شود. سالیراسیب (farnesylthiosalicylate,FTS) ، برای مهار رقابتی اتصال RAS متصل به GTP به غشای پلاسمایی طراحی شده است که به نوبه خود سیگنال RAS را غیر‌فعال می‌کند. در این مطالعه برآن شدیم تا تاثیر کاربرد سالیراسیب را بر فیبروز ریوی مدل موشی بلئومایسین بررسی کنیم.
خلاصه روش اجـرای طرح
برای این مطالعه از موش های نر C57BL/6 با عمر حدود 8-12 هفته و وزن حدود 20 گرم استفاده می شود. موش‌ها با تزریق یک دوز از BLM به صورت داخل تراشه دچار فیبروز ریوی می شوند. بعد از القای فیبروز ریوی، اثر تزریق سالیراسیب به صورت تزریق داخل صفاقی بر فیبروز ریوی در دو حالت مختلف پیشگیری و درمان بررسی می شود. از آزمایشات مختلف اعم از آنالیز micro-CT، رنگ آمیزی های هماتوکسیلین-ائوزین و میسون تریکوروم بافت ریه جهت ارزیابی هیستوپاتولوژیک و همچنین اندازه‌گیری میزان هیدروکسی پرولین در بافت ریه؛ به منظور تایید القای فیبروز ریوی و مقایسه شدت فیبروز در دو حالت قبل و بعد درمان استفاده می شود. بعد از استخراج RNA توتال، بیان ژن های IL-1،IL-6،TNF-α،IFN-γ،COL1A1،MMP-1، MMP-2 ، MMP-9، FN-1 (Fibronectin-1) ؛ TGF-β1 و SNAIL1 و Twist جهت بررسی مولکولی القای فیبروز و تمایز سلول اپیتلیال به میوفیبروبلاست و مقایسه آن در دو حالت قبل و بعد درمان، اندازه‌گیری می شود. همچنین سطح پروتئین های ERK1/2 و p-ERK1/2 جهت ارزیابی اثر سالیراسیب قبل و بعد درمان و همچنین COL1A1 و α-SMA جهت بررسی القای فیبروز و تمایز میوفیبروبلاست و میزان آن قبل و بعد درمان، اندازه گیری می شوند.
مجری طرح: آقای دکتر محمد وجگانی و خانم دکتر الهام فرهادی
طرح مشترک با: دانشکده پزشکی/ایمونولوژی و بیولوژی کاربردی دانشگاه علوم پزشکی تهران
ارسال نظر